تحقیق مطالعه تطبيقي ماده 338 قانون مدني

مقدمه :

در دو دهه اخير فروش برخي از حقوق در جامعه رواج يافت و مصاديق آن همچنان رو به افزايش است. فروش سرقفلي از ديرباز ميان مردم رواج داشت و اكنون شاهد فروش قبض حج تمتع، عمره، تلفن همراه هستيم. مردم اوراق مذكور را كه مبين اولويت دارنده آن در بهرهمند شدن از مواهب آن است، به يكديگر ميفروشند و از اين رهگذر سود ميبرند.
خريد و فروش انرژي برق رايج است، شهرداري به سازندگان بلندمرتبهها تراكم ميفروشد، سازندگان مجتمعهاي مسكوني قبل از پياده كردن نقشه آن در عرصه زمين، واحدهاي آن را پيشفروش مينمايند. جواني از فرط فقر كليه خود را ميفروشد. جالب است كه مردم لفظ فروش را براي تمام موارد فوق به كار ميبرند. درحالي كه فروش بر چيزهايي اطلاق ميشود كه ماده 338 قانون مدني ايران به واسطه محصور بودن در حصار تمليك عين ورود آنها را به قلمرو بيع ممنوع كرده است.



فهرست:

مقدمه
گفتار يكم را به تعريف بيع اختصاص داده سپس به تمليك ميپردازم (گفتار دوم)
گفتار يكم – تعريف بيع
گفتار دوم آيا تمليك بصرف انشاء عقد صورت ميگيرد يا اقدام ديگري لازم است ؟
3ـ آمريكا
ماده 401- 2 قانون متحد تجارت مقرر ميدارد
گفتار سوم – مبيع
مقدمه
الف- عين معين يا شخصي
ب – كلي
ج) كلي معين يا در حكم عين معين
گفتار چهارم – آيا بقايا واعضاي بدن انسان ميتواند مبيع باشد ؟
گفتار پنجم – بيع اموال غيرمنقول تبعي يا غيرمنقولي كه به تبع اعمال انسان منقول ميشود
1ـ كالاي معين (Identified Goods)
2ـ كالاي آتي (Future Goods)
3-كالاي موجود (Existing Goods)
4- كالاي مثلي (Fungible Goods)
گفتار ششم- بيع حقوق مالي
نتيجه